böceğin uğuru ve şanslı adımlar

kulaklıkların sesini sonuna kadar açtım; mabel'i dinliyorum... uzun uzun bakmıyorum camın kenarından... bir kitap okuyordum "hayatı sevme hastalığı" 15-20 sayfa okudum, bıraktım.
...
camın arkasındayım yine... yine döndüm camıma bir uğur böceği yüzünden, geziniyor nicedir... benim uğurum olmaya geldi diyorum... nefesim pencere aralığında ve uğurum camımda geziniyor; yanı başımda yani... bir o camda bir öbüründe ; beni oyalamaya çalışır gibi , bütün kötü hisleri unutturmaya çalışır gibi... ne kadar da aceleci adımlar atıyor minik minik... minik ama şanslı adımlar...

şimdi bir uğur kondu hayatıma; seninleyim-yanındayım demek için...
bir değil iki değil tam üç...
ne kadar ihtiyacım varsa o kadar doluşacaklar yamacıma...
şimdi üç uğur böceğinin uğuru ve aralanmış camın nefesi, elbirliğiyle bugünüme destek oluyorlar...

pencere aralandı ve ben süzgeçteyim

""birdenbire açılan camla nefes almaya başladım... açtığımı unuttuğum penceredeydi mesele...

daha önce araladığım pencere,  farketmediğim bir ara -sanırım kapının açılıp kapanmasıyla- kapalı gibi duruyordu. yüzüm izmire dönük dışardan gelip geçenleri izliyorken açılıverdi. dakikalardır aynı noktaya bakıyordum ve saatlerce de bakabilirdim aslında... aynı noktaya saatlerce bakacak kıvama gelmişken pencerenin ansızın aralanmasıyla oksijensiz kaldığımın farkına varılıp yetişilen olduğuma inandım... kapalı duran ama küçük bir hava akımıyla açılıveren pencereyi kendime benzettim!!! odadaki tek dostum pencereydi... nefesim, sesim, kalabalıklığım olmuştu. suni teneffüs etkisi yaratmıştı sanki. ne açık-ne kapalı olduğu muallak olan pencerede "aslında hayat göründüğü gibi değil" mesajını aldım cebime koydum...

insan ne zaman uzun uzun bakmaktan sıkılmaz boşluğa? ne zaman dalıp gidenler kervanına katılır?
 
çok mutsuzken?!
çok kırılmışken?!
çok neşeliyken?!
herşey için çok geçken?!

başkalarını bilmem ama benim için 'herşey için çok geçken' seçeneği... neşeliyken hareketlidir, içi içine sığmaz, camın önünde saatlerce falan kimse durduramaz neşeliyi... herşey için çok geçken zaten kırılmıştır dibine kadar ve mutsuzdur nefes almayı boşverecek kadar... açık ama kapalı gibi duran bir penceresi de yoksa nefessizlikten ölecektir!!! dünyayı durdurma çabasıdır aslında durup durmasındaki sebep. kendisi durdukça herşeyin durduğunu 'hissetmek istemektir' aslında. gelip geçenlerin hareketliliği mühim değildir; o durdukça onun kendi dünyası duruyordur... camın kenarında saatlerce durmadan önceki yaşanmışlıklarıyla ilgili; ne savaşlar ne yenilgiler yaşamıştır belli ki...
pencerenin kenarında ağlamadan öylece durmayı başarabildiği vakit süzgeç evresindedir! nelerin geçip nelerin kaldığını izlemektedir.  ""

şimdi süzgeç evresindeyim...
gidenler ve kalanların derdinde...